دردناک تر از آدم های سطحی و صیقلی که با شعر کاری ندارن و اصولا هیچ نوع زیبایی اون ها رو جذب نمی کنه آدمهایی هستن که شعر رو برای کلاس و یا بیان احساسات سطحی زمزمه می کنن . بعضی آدمها شعر رو نوعی دانستنی می دونن که باید مقداری ازش بلد باشن بقول خاویر کرمت تو کتاب بیشعوری که می گفت اگه بی شعور ها عاشق می شن فقط و فقط یک دلیل داره و اونم اینه که می خوان تو هیچ چیزی کم نیارن حتی عشق . . .
شعر از نظر من سطحی عالی از احساسات آدمی هست که وجودش در ذهن شاعر خارج از گنجایش وجودیش هست و مجبوره با بیانی عالی کمی ازین بار سنگین درحال جوشیدن رو سبک کنه تا در ذهن خوانده خودش نقش خودش رو پیدا کنه هرچقدر ذهن خواننده زیبا اندیش تر باشه از خوانش شعر لذت بیشتری می بره و مست تر میشه به عبارت دیگه اگر بخواهیم از ریشه به این موضوع نگاه کنیم مبدا اون رو باید دل قرار داد اونم دل سوخته . کلماتی که از سمت مغز به دل سرازیر می شن و بهترین هاش در کوره ی دل پالایش می شن و بصورت مذاب از سرانگشتان خارج و روی کاغذ نقش می بندن و مقابل مخاطب قرار میگیره و هرچقدر قالب ذهن مخاطب زیباتر و شکیل تر و منعطف تر باشه شکل زیباتری به شعر میده و صاحب اندیشه رو مست تر می کنه
ولی این نوع مستی خیلی مستی غریبی هست . بین این همه آدم که همه چیز رو به عقل عقیله سجش می کنن فهم شعر هیچ چیزی نیست
شعر ,رو ,تر ,دل ,ذهن ,کنه ,می شن ,شن و ,مست تر ,شعر رو ,می کنن
درباره این سایت